“Iedereen zegt dat het zo’n chaos is in het verkee

“… maar dat valt toch heel erg mee?!” Aldus Marije van der Lugt. Nou en dat die chaos mee valt dat hebben we gemerkt. 1) De taxibusjes die stoppen waar en wanneer ze maar willen maar beginnen ook spontaan weer te rijden als ze daar zin in hebben. 2) Er gaan meerdere stoplichten tegelijk op groen waardoor het effect van de stoplichten helemaal weg is en iedereen alsnog tegelijk begint te rijden. 3) Er staan op heel veel kruispunten stoptekens en de regel is dat degene die als eerste gestopt is als eerste weer mag rijden en 4) waar je wel en niet mag parkeren, dat is ons nog steeds volkomen onduidelijk. Maar aanpassen blijkt niet zo moeilijk, ondertussen vinden we de weg van en naar huis redelijk goed, tenminste als we de juiste routebeschrijving gebruiken, maar hebben we niet altijd op tijd door welke kant we op moeten. Zo staan we nog al eens voor het verkeerde stoplicht of zitten we in de verkeerde baan op de snelweg. Maargoed, het is Zuid-Afrika en dus geen probleem. Als je voor het verkeerde stoplicht staat en er staat nog niemand achter je, dan ga je toch gewoon naar achter, om de andere drie auto’s die naast je staan heen naar twee banen verderop? En als je op de snelweg in de verkeerde baan zit, dan ga je toch gewoon stilstaan net zo lang tot je naar de andere baan kan? Voor wat de snelweg trouwens waard is hier, want er rijdt bijna niemand daadwerkelijk 120 en er staat nogal eens een bord van 60 op de snelweg of vlak na een bord van 120. Kortom wees maar blij dat wij hier rijden en niet in Nederland enne, zorg maar dat wij in Nederland voorlopig niet achter het stuur komen want zoals het links rijden nog steeds niet honderd procent is gewend (als we de straat over willen steken hebben we geen idee waar we moeten kijken) zou dat straks in Nederland wel weer omgekeerd zijn! O en dan nog één mooi detail om de weg terug naar huis te vinden: “… De R27 op tot Terschelling, daar links en dan…” Jawel, Dolphin beach house aka Terschelling staat zo’n 5 kilometer van ons huis af en heeft zijn bijnaam te danken aan de rode dakpannen, duinen en het riet. Wat nou Zuid-Afrika, als ik de kans heb om een foto te maken (op de snelweg) zal ik het jullie met eigen ogen laten zien!

Laten we maar weer beginnen bij zaterdag, en om door te gaan op het verkeer hier, we gingen naar het strand van Camps Bay want het was namelijk 30 graden, (heerlijk!) eenmaal aangekomen bij het strand bleek het echt onmogelijk een parkeerplek te vinden, uiteindelijk heb ik de auto ergens neergezet, keihard uitgelachen door voorbijgangers, maargoed hij stond. Wij hebben een uur of twee op een heerlijk strand gelegen, helaas niet gezwommen want de zee is ijskoud maar ik wil nog wel graag, en toen we terug kwamen moesten we natuurlijk weer weg. Een keiharde hellingproof, zoals ongeveer elke keer als je hier ergens stil gaat staan, de auto even ergens tussen proppen en daar gingen we, of niet. Om de drie meter moesten we namelijk stilstaan omdat het niet paste, iedereen zet de auto hier langs de weg waardoor tweebaanswegen eenrichtingsverkeer wordt en het een complete chaos wordt. Wat een lachertje, gelukkig hebben wij een kleine auto! Zondag zijn we naar de Hillsong Church geweest, wel gaaf! De manier waarop deze mensen hun geloof uiten, daar hou ik wel van, er werd alleen erg weinig gezongen vond ik (ik denk drie liedjes) en de preek begon met; “Helloooooo everybody, Whoooohooooooo, Do you know that you are the most amazing church in the world?!!” en op dit niveau ging de rest van de preek eigenlijk ook, gericht op zichzelf, en wat de kerk voor goeds doet. En er werd wel gezegd dat God dit teweegbrengt maar het was dus een beetje dubbel. ’s Middags zijn we weer lekker naar het strand gegaan. We wilden eigenlijk naar een ander strand maar die konden we niet vinden en toen kwamen we weer bij Camps Bay uit, opzich geen probleem. Wist je trouwens dat Camps Bay een bekend plaatsje is? Jawel, Leonardo Di Caprio heeft hier zijn huis maar ook onze eigen Gorden. Allebei helaas nog niet tegengekomen.

Maandag is onze werkweek weer begonnen. We begonnen met een afspraak met Sam, onze contactpersoon van de City hier. Hij is projectmanager van de City en doet echt hele gave evenementen zoals ook de marathon van Kaapstad maar hij maakt ook tijd voor de mensen met een handicap in Kaapstad en is er op gebrand hen te helpen. Het gesprek was erg interessant, het was een leuke man en vanaf nu houden we elkaar elke week, in een meeting, op de hoogte van elkaars vooruitgangen en hebben we mogelijkheden om vragen te stellen en samen te werken. 6 oktober is er een groot rolstoel basketbal toernooi georganiseerd door de City en leden van Mandla en volgende week gaan we naar een vergadering hierover, zo worden we betrokken bij de activiteiten die hij organiseert vanuit de city, ook voor mensen met een handicap. Ook heeft hij ons al uitgenodigd voor een braai bij hem thuis, ik ben benieuwd! Dinsdag zijn we naar Ravensmead geweest en in tegenstelling tot vorige week waren de activiteiten super goed voorbereid en was iedereen twee uur lang lekker bezig! Zelf waren we van plan alleen te observeren maar omdat het zo goed ging hebben we ook even meegedaan, ik heb een nieuw trucje geleerd met de diabolo (nog in uitvoering) en heb heerlijk gespeeld met Mayra en de devilsticks. Mayra heeft een geestelijke handicap en is lichamelijk, daardoor, ook niet erg sterk. Maar samen hebben we met de devilsticks geoefend en uiteindelijk konden we best vaak overgooien. Super gaaf om te zien hoe blij je haar kan maken met een klein beetje aandacht en een paar complimenten, genieten! (Ik zal vanavond ook de foto’s online zetten!)

Vandaag zijn we naar K1 Special school geweest en dit was ook genieten! De kinderen hier hebben allemaal een geestelijke handicap. Wel een grappig detail, ze mogen het niet meer disabled noemen net als wij in Nederland tegenwoordig mensen met mogelijkheden moeten zeggen? dus noemen ze het nu mentally challenged. Uitgedaagde mensen. Maar los van dat hebben we even relaxt met hun gespeeld ter kennismaking en introducering en kon iedereen lekker spelen waar hij of zij zin in had. Dit was erg leuk, vooral omdat de kinderen gelijk van je houden en ook omdat dit is wat de kinderen op school houdt want dat schrijven en lezen vinden ze niet erg interessant. Wel is er een probleem op K1, er zijn namelijk vier kinderen geselecteerd voor het provinciale team van The Western Cape om in een nationaal toernooi voor mentaal beperkte kinderen netball (die sport die ik niet begrijp) en voetbal te spelen, er is alleen geen geld voor. Elk kind kost zo’n 300 euro en het zou super gaaf zijn als ze wel heen kunnen. Marije probeert op dit moment een collecte bij haar in de kerk te doen voor deze kinderen en er wordt sowieso al één kind gesponsord maar als jullie nog ideeën hebben om deze kinderen naar het toernooi te laten gaan, dan hoor ik dat graag!

De braai waar ik het de vorige keer over had gehad is trouwens, zoals je misschien ook wel niet gelezen hebt, niet doorgegaan. We konden het huis niet vinden. En ook zijn we (nog) niet naar het Two Oceans Aquarium geweest, dat vonden we zonde van het mooie weer! ;) Maar nu gaan we wel hardlopen, straks even skypen met thuis, morgen avond hebben we een kennismakingsborrel met de andere Nederlanders die via Cape Town Rocks hun huis hebben gevonden en voor het weekend hebben we nog geen concrete plannen.

Zo, na dit lange verhaal zijn jullie weer op de hoogte. Ik blijf ook graag van Hardenberg op de hoogte  (maar dan moet je wel snel zijn, Bertine!) Dus ik hoor graag van jullie!

Liefs

(De vier weken in mijn vorige verslag is natuurlijk een typefout, ik ben hier overmorgen pas drie weekjes! ;))