“De enige regel is dat je niet zo hard mag rennen…

“De enige regel is dat je niet zo hard mag rennen…
… want het is natuurlijk een disabled sportsdag. Enne verder zullen jullie het wel zien.” Dus Marije, Anke, Joris (ook al bleek later dat netball een echte meisjes sport was, er deden verder ook geen jongens mee) en ik begonnen vol verwachting aan het nieuwe spel: netball. Geen idee wat we aan moesten met de drie vakken en 7 mensen in het veld die blijkbaar allemaal op een bepaalde plek moesten blijven en niet over een lijn mochten. Uiteindelijk bleek het een soort korfbal te zijn maar dan met een midden vak waar iedereen in mocht komen en met regels die we nog steeds niet begrijpen.

Woensdag zouden we voor het eerst activiteiten in de community gaan bekijken. Op zich niet echt werk vanuit Mandla maar wel werk door leden van Mandla dus daar gaan we ook helpen. De activiteiten gingen alleen niet door, want er was ook een andere groep in de zaal en na een poosje gewacht te hebben vertelde Vanessa aan Nicole dat er nog een draaiboek moest komen voor de sportdag van zaterdag. Dat konden wij wel eventjes doen volgens Nicole. Maar een draaiboek maken van een event waar je niets van weet blijkt nog best lastig en al helemaal omdat het in het Engels moest. Donderdag zijn we naar een vergadering met Charles gegaan over het financiële gedeelte van Mandla zodat dat ook weer helemaal zou kloppen voordat wij aan onze stage begonnen en hier is Anke nu nog hard mee bezig, verder hebben we daar de verjaardag van Samantha ‘gevierd’ en gezien wat zij eten op zo’n dag. Snoek. Een grote lange snoek, hij was al wel door de midden gesneden toen ze langs liepen met de snoek maar verder nog helemaal niets, ik had dit verhaal dus net zo goed ‘Kom we laten ze de kraalogen zien” kunnen noemen want daar kwam het op neer. Blij dat we weg gingen voor het eten (sorry ik bedoel het niet ondankbaar!) zijn we in Blouberg nog even verder gegaan met de laatste dingen die we nog moesten weten want vrijdag is Nicole weggegaan, weer naar Nederland, om te gaan beginnen met haar afstuderen.

Vandaag stonden we er dus voor het eerst ‘alleen’ voor maar de sportdag was erg leuk! Ondanks dat we weinig van de opbouw van de sportdag snapten, ons draaiboek, waar we met veel hersengekraak aan hebben gewerkt is niet eens gebruikt, was het erg leuk! Alle ‘volwassenen’ die aanwezig waren speelden netball, domino’s of rolstoelbasketbal en alle kinderen renden rond, werden geschminkt en deden dansjes. Zelfs zijn we begonnen met het meespelen van netball waar de regels nog aardig onduidelijk van waren en hierna zijn we een potje rolstoelbasketbal gaan spelen, en jawel, we hebben gewonnen. Marije en ik hebben ook nog allebei gescoord en daarom kwam er na afloop een man van de krant naar ons toe om onze namen te noteren, ik ben heel benieuwd naar het krantenartikel!! :p 6 oktober is er een groot rolstoel basketbal toernooi waar we gaan helpen en misschien ook wel weer gaan spelen en ik heb d’r al wel zin in! Verder ben ik vandaag ook nog geïnterviewd over mijn stage en als ik eerlijk mag zijn viel me dat nog wel aardig tegen, omdat het interview in het Engels was en het niet echt een gesprek was ben ik maar gewoon gaan vertellen en ik hoop dat ze er wat van heeft kunnen maken, misschien dus nog wel een stukje in de krant.

Omdat we zoveel informatie krijgen en zoveel dingen zien en doen lijkt het al wel 3 maand maar we zitten toch echt nog maar een weekje in Kaapstad. We hebben het nog steeds erg naar ons zin en hebben zin in de activiteiten en evenementen die komen gaan! Het internet doet het nu niet, wat erg jammer is omdat we nog een kerk willen zoeken voor morgen en het weer graag willen uitzoeken zodat we weten of we nog iets leuks kunnen gaan doen (het zou morgen namelijk slecht weer worden), dus ik weet niet wanneer dit stuk online komt. Maar het is in elk geval zaterdag geschreven en ik hou jullie op de hoogte.

Liefs en een dikke knuffel,
Simone