Paardje hobbelen

Zondag, aan het eind van de middag hebben we heerlijk paardje gehobbeld. Oké, alleen Marije had een paardje, de rest had een groot paard en de mijne heette Rosa, ook wel chagarijnig oud beest genoemd. “Want” zei de man die ons de paarden aangaf, “ze gedraagt zich of ze niet zo’n goed leven meer heeft. En oja, jij moet maar achteraan lopen want ze trapt de andere paarden.” Maar Rosa wilde niet achteraan lopen, Rosa wilde graag vooraan lopen en stoppen dat deed ze sowieso niet. Elke keer dat ik wilde stoppen ging ik bijna achterover liggen en trok ik zo hard mogelijk aan de teugels. Ja, ik weet dat dat niet goed is voor het dier en dat dat niet hoort en ja ik zie papa en Marjoke al lachen en zeggen dat ik dan toch iets verkeerd deed maar nee, ze was zo sterk dat hoe hard ik ook trok, ze haar hoofd gewoon naar voren deed dus als iedereen stopte ging ik rondjes lopen.

Verder begon het heel leuk. We waren veelste vroeg op de farm dus ze moesten de paarden nog vangen en dat lukte voor geen meter, ze bleven achter die paarden aan rennen en daar moesten wij nog op. Nou na 20 caps gepast te hebben, het waren echt allemaal kinder caps!! :P en een huis met 20 honden erin bewonderd te hebben waren de paarden gevangen en gezadeld en mochten wij ze zelf meenemen naar de ring. Anke kreeg een heel snel paard, van haar zelf, ik kreeg het chagrijnige oude beest en Marije en Lotte kregen een lief mak beestje, tenminste dat was het idee.

De rit begon in de duinen. Het was er echt super mooi maar omdat er bosjes gekapt werden verandert de weg elke dag en liepen we af en toe dwars door de bosjes. De vrouw die met ons mee reed die had een super snel paard en zij liep voorop, de rest kon het paard niet goed bijhouden dus hobbelde er achteraan en ik weet nu waar paardje hobbelen vandaan komt. Het is geen stap, het is geen draf maar het is hobbelen. Echt waar. Een paar keer ben ik bijna van mijn paard gevallen van het lachen want het was zo komisch om de anderen te zien hobbelen, gelukkig reed ik vaak achteraan.

Op een gegeven moment moesten we de weg nog oversteken en toen kwamen we bij het strand, daar hebben we 5 minuten rond gestapt en toen zijn we omgekeerd, dezelfde weg terug. Dat was wel jammer want het was heeeeeerlijk op het strand, ondanks dat Rosa heel graag wilde rennen en mijn handen ondertussen zo’n pijn deden dat ik het opgegeven had het paard te willen remmen. Op de terug weg liepen we weer langs een afgrond waar we de teugels los moesten laten en het paard zijn eigen weg moesten laten zoeken maar het was niet eng ofzo. Ik was alleen op een gegeven moment wel zat van het achteraan lopen dus ging lekker vooraan, achter het snelle paard aan hobbelen. De rest bleef toen wel een beetje achter en toen liep ik vooraan met de vrouw die mee was. Best gek dat ze de rest gewoon achter liet maargoed… Ik had nog maar een heel klein stukje gegaloppeerd en dat was per ongeluk dus ik vroeg of ik nog een stukje mocht rennen. “Ja, klein stukje.” Dus daar ging ik! Jammer genoeg raakte ik wel steeds mijn beugels kwijt maar het was wel even leuk om door de duinen te galopperen!

Vandaag, the day after, is alles wat minder leuk. Marije en ik kunnen amper nog lopen van de spierpijn maar we zijn wel van plan nog een keer te gaan paardrijden in de bergen! 

De foto’s volgen zo snel mogelijk! Liefs uit het zonnige maar winderige Kaapstad!