Als je in Afrika uit het vliegtuig stapt dan…
Blijf op de hoogte en volg Simone
01 September 2012 | Zuid-Afrika, Kaapstad
… helemaal niets eigenlijk. In tegenstelling tot wat we hoorden: Je zou het voelen, ruiken en merken. Maar je moet gewoon langs de paspoort controle, wacht op je koffer, zoekt degene op die je op komt halen, loopt naar buiten en hebt het gevoel dat je 20 uur hebt gevlogen om in Duitsland te belanden. Wat een regen, wat een kou, 12 graden en plassen waardoor je gympies zeiknat zijn geworden.
Het begon allemaal donderdag middag. Rond de klok van één stapten we in Hardenberg in de auto en reden via Zwolle naar Schiphol. Wolter bleef in Zwolle want hij moest naar de dokter en het ziekenhuis omdat hij bang was dat hij zijn schouder weer had gebroken, gelukkig was er niets aan de hand. Wim bleef ook in Zwolle omdat hij nogsteeds druk is met zijn huisje dus zo zaten we na Zwolle met zijn zessen in de auto: papa, mama, Marjoke, Karlijn, Jorian en ik. Ik kan niet zeggen dat het een hele vrolijke boel was. Eenmaal op Schiphol aangekomen voegden Glendy en Bertine zich bij ons en kwam Marije met haar aanhang aan. Marije en ik gingen al vrij snel de koffers inleveren zodat dat geregeld was, toen gingen we nog een kopje thee drinken en toen was het tijd voor afscheid. Best heftig! Ik had niet verwacht dat ik het zo zwaar zou krijgen en ik weet eigenlijk ook nog niet precies waarom ik het zo moeilijk vond, maar dat was het wel. En ik was niet de enige. Ik geloof dat, met Marijes familie erbij, de helft van de mensen stond te huilen waarop de man bij de paspoort controle doodleuk zei: “Weekendje Londen zeker?” Euh ja, snif snif. Vanaf daar waren de tranen weg en kon de goede moed beginnen, tenminste, tot ik het kadootje van thuis open maakte. Super lief en heel erg bedankt, maar het zorgde wel voor een boel nieuwe tranen.
Gelukkig mochten we in het vliegtuig stappen, een klein vliegtuigje maar wel met allemaal persoonlijke tv schermen dus we hebben ons prima vermaakt met een filmpje. Het eten was ook prima, wel een beetje gek maar dat is niet echt uit te leggen. Het vliegen in de nacht was echt super gaaf, vooral bij Istanbul leken de lampjes zo mooi! In Istanbul aangekomen was Marije er vol van overtuigt dat we naar gate 216 moesten en toen we die tegen kwamen zijn we daar blijven zitten totdat we drie kwartier voor vertrek dachten dat het wel heel gek was dat er nog niemand anders stond te wachten. Toch maar even vragen, bleek dat we een kwartier terug al boven hadden moeten zijn. Gelukkig zijn we in het goede vliegtuig terechtgekomen en hebben we heel wat films, heel veel veelzeggende blikken en twee uurtjes slaap later Kaapstad gehaald. En daar eerst …helemaal niets.
Gelukkig reed Manou, de man die ons kwam halen, heel erg om en hebben we al best wat van Kaapstad gezien. Ook verschillende krottenwijken wat ik eigenlijk al best heftig vond. Vanuit het vliegtuig in Johannesburg konden we ook krottenwijken zien, het leek net een parkeerplaats van de bovenkant, allemaal blikken in rijtjes, best raar. En daar gaan wij werken de komende weken, nou ik ben benieuwd! Verder zat het weer echt niet mee vandaag waardoor we de Tafelberg nog bijna niet hebben kunnen zien en niet zo heel graag buiten zijn gekomen vandaag. Manou heeft ons ook naar huis gebracht, een super mooi huisje (foto’s volgen wel) met een super lieve hond. Echt een schatje van drie maanden, geen idee wat voor ras. (Na in de auto aan Manou te hebben gevraagd of ik ook alle honden moet trappen die ik tegen kom omdat ze ziek kunnen zijn, had ik gehoord, was het vast een raar gezicht dat ik zo gek was met die hond maar dat moet hij maar even weer vergeten.)
Na ongeveer een half uurtje belde Nicole, het meisje die vorig jaar stage heeft gelopen bij Mandla Sport 4 Change, dat ze wel even langs wilde komen. Zij heeft ons even meegenomen naar de zee (een voordeel van het slechte weer zijn de super hoge golven!), de supermarkt, geholpen met beltegoed halen en opwaarderen (haha) en we zijn gezellig uiteten geweest incl. een uitnodiging voor het stappen dinsdag met een paar topdansers, we zijn benieuwd.
Nu ik dit type zit ik lekker lui op mijn bed, is het bijna half tien en wil ik eigenlijk heel graag slapen want die twee uur van de afgelopen nacht, die waren echt niet genoeg.
Dan toch nog even een beetje praktische informatie: Voor mijn adres mogen jullie bij Jorian zijn, hij kan die wel even doorsturen (toch?:)), als het goed is krijgen we maandag de auto, dit is nog niet helemaal gelukt, morgen gaan we een strandwandeling maken, ik hoop op even hoge golven als vandaag , ik heb ook een Afrikaans nummer, als iemand die wil dan kan dat gevraagd worden, we hebben heel veel zin om echt aan de slag te gaan, ik ga vast niet elke keer zo’n uitgebreid verslag doen maar als het minder dan eens in de week is mogen jullie een boze brief sturen (Jorian heeft mijn adres) en het internet hier werkt tot nu toe nog voor geen meter dus ik ga nog even zien hoe ik dat ga doen. (Letterlijk 15 seconden facebook en hij stopte er weer mee.)
Heel veel liefs en ik zie uit naar jullie reacties,
Simone
Het begon allemaal donderdag middag. Rond de klok van één stapten we in Hardenberg in de auto en reden via Zwolle naar Schiphol. Wolter bleef in Zwolle want hij moest naar de dokter en het ziekenhuis omdat hij bang was dat hij zijn schouder weer had gebroken, gelukkig was er niets aan de hand. Wim bleef ook in Zwolle omdat hij nogsteeds druk is met zijn huisje dus zo zaten we na Zwolle met zijn zessen in de auto: papa, mama, Marjoke, Karlijn, Jorian en ik. Ik kan niet zeggen dat het een hele vrolijke boel was. Eenmaal op Schiphol aangekomen voegden Glendy en Bertine zich bij ons en kwam Marije met haar aanhang aan. Marije en ik gingen al vrij snel de koffers inleveren zodat dat geregeld was, toen gingen we nog een kopje thee drinken en toen was het tijd voor afscheid. Best heftig! Ik had niet verwacht dat ik het zo zwaar zou krijgen en ik weet eigenlijk ook nog niet precies waarom ik het zo moeilijk vond, maar dat was het wel. En ik was niet de enige. Ik geloof dat, met Marijes familie erbij, de helft van de mensen stond te huilen waarop de man bij de paspoort controle doodleuk zei: “Weekendje Londen zeker?” Euh ja, snif snif. Vanaf daar waren de tranen weg en kon de goede moed beginnen, tenminste, tot ik het kadootje van thuis open maakte. Super lief en heel erg bedankt, maar het zorgde wel voor een boel nieuwe tranen.
Gelukkig mochten we in het vliegtuig stappen, een klein vliegtuigje maar wel met allemaal persoonlijke tv schermen dus we hebben ons prima vermaakt met een filmpje. Het eten was ook prima, wel een beetje gek maar dat is niet echt uit te leggen. Het vliegen in de nacht was echt super gaaf, vooral bij Istanbul leken de lampjes zo mooi! In Istanbul aangekomen was Marije er vol van overtuigt dat we naar gate 216 moesten en toen we die tegen kwamen zijn we daar blijven zitten totdat we drie kwartier voor vertrek dachten dat het wel heel gek was dat er nog niemand anders stond te wachten. Toch maar even vragen, bleek dat we een kwartier terug al boven hadden moeten zijn. Gelukkig zijn we in het goede vliegtuig terechtgekomen en hebben we heel wat films, heel veel veelzeggende blikken en twee uurtjes slaap later Kaapstad gehaald. En daar eerst …helemaal niets.
Gelukkig reed Manou, de man die ons kwam halen, heel erg om en hebben we al best wat van Kaapstad gezien. Ook verschillende krottenwijken wat ik eigenlijk al best heftig vond. Vanuit het vliegtuig in Johannesburg konden we ook krottenwijken zien, het leek net een parkeerplaats van de bovenkant, allemaal blikken in rijtjes, best raar. En daar gaan wij werken de komende weken, nou ik ben benieuwd! Verder zat het weer echt niet mee vandaag waardoor we de Tafelberg nog bijna niet hebben kunnen zien en niet zo heel graag buiten zijn gekomen vandaag. Manou heeft ons ook naar huis gebracht, een super mooi huisje (foto’s volgen wel) met een super lieve hond. Echt een schatje van drie maanden, geen idee wat voor ras. (Na in de auto aan Manou te hebben gevraagd of ik ook alle honden moet trappen die ik tegen kom omdat ze ziek kunnen zijn, had ik gehoord, was het vast een raar gezicht dat ik zo gek was met die hond maar dat moet hij maar even weer vergeten.)
Na ongeveer een half uurtje belde Nicole, het meisje die vorig jaar stage heeft gelopen bij Mandla Sport 4 Change, dat ze wel even langs wilde komen. Zij heeft ons even meegenomen naar de zee (een voordeel van het slechte weer zijn de super hoge golven!), de supermarkt, geholpen met beltegoed halen en opwaarderen (haha) en we zijn gezellig uiteten geweest incl. een uitnodiging voor het stappen dinsdag met een paar topdansers, we zijn benieuwd.
Nu ik dit type zit ik lekker lui op mijn bed, is het bijna half tien en wil ik eigenlijk heel graag slapen want die twee uur van de afgelopen nacht, die waren echt niet genoeg.
Dan toch nog even een beetje praktische informatie: Voor mijn adres mogen jullie bij Jorian zijn, hij kan die wel even doorsturen (toch?:)), als het goed is krijgen we maandag de auto, dit is nog niet helemaal gelukt, morgen gaan we een strandwandeling maken, ik hoop op even hoge golven als vandaag , ik heb ook een Afrikaans nummer, als iemand die wil dan kan dat gevraagd worden, we hebben heel veel zin om echt aan de slag te gaan, ik ga vast niet elke keer zo’n uitgebreid verslag doen maar als het minder dan eens in de week is mogen jullie een boze brief sturen (Jorian heeft mijn adres) en het internet hier werkt tot nu toe nog voor geen meter dus ik ga nog even zien hoe ik dat ga doen. (Letterlijk 15 seconden facebook en hij stopte er weer mee.)
Heel veel liefs en ik zie uit naar jullie reacties,
Simone
-
01 September 2012 - 13:33
Simone Dijkstra:
Even proberen.. -
01 September 2012 - 14:52
Mirjam Westerhof:
Heey lieve Siem!
Wat fijn om wat van je te horen. Ik ben nu al jaloers op jou ervaring. Ook snel wat foto's plaatsen hea;)
Xxx
-
01 September 2012 - 14:58
Jelte:
Ey Simone, gaaf verhaal! heel veel plezier de komende tijd daar ;) en werkze natuurlijk. groeten uut gramsbergen -
01 September 2012 - 17:31
Cobine:
Mooi verhaal Simone! geniet er van daar! -
02 September 2012 - 10:12
Fam. Wubs:
Hoi Simone
Mooi verhaal we blijven zo op de hoogte van leven daar dag -
03 September 2012 - 16:30
Bertine :
Sieeeeeeeem!
Haha nu snap ik de uitspraak van weekendje londen op mijn facebook! Grappig:)
Goed verhaal dit, hou ons op de hoogte, heel leuk om te lezen wat je allemaal aan het doen bent en hoe het gaat!
Ik lag vanochtend thuis op de bank en merkte dat het huis een stuk leeger was en de muren een stuk kaler, maar er hing nog één foto in haar pracht en praal aan de wand!Daar hingen wij nog aan de muur, met daar om heen wat blauwe plakgum:p Toen dacht ik wel even van, he BAH! Maar heel lief en leuk Siem dat je die hebt achter gelaten:)!
Nou have fun daar en ik ga je volgen hier!
Liefs,
-
03 September 2012 - 21:50
Tante Lammieke:
Fijn dat je veilig bent aangekomen!
Leuk om je hier te volgen.
Succes!
-
06 September 2012 - 21:33
Oom Jaap/tante Gerda GSMC:
We kregen een verwijzing naar je site via de mail!!
We proberen je te volgen en wensen je veel plezier en succes.
Geniet ervan.
tot..... -
07 September 2012 - 20:39
Tante Tineke:
hoi Simone, wat kun jij vertellen zeg, ik zie het voor me alsof ik er bij was.
Leuk om je hier zo te volgen, ben al benieuwd naar de foto's:-)
Een kennisje bij ons uit de kerk heb ik ook op deze manier kunnen volgen, echt een eyeopener!
Succes en liefs
-
10 September 2012 - 11:29
Rianne:
Hee Siem!
Haha dat is apart dat je het gevoel hebt als of je in Duitsland bent beland..
Heel leuk om alles te kunnen lezen.. ben benieuwd naar je foto's!
Spannend die andere cultuur/andere dingen.
Veel succes en geniet van deze tijd!
Liefs Rianne
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
